Co płeć ma z tym Wspólnego?

Płeć. Około jedna trzecia osób uzależnionych od alkoholu w Stanach Zjednoczonych to kobiety. Pomimo różnic w przyczynach i objawach alkoholizmu mężczyźni i kobiety są leczeni tak samo. Dlaczego?

Szacuje się, że z około 15 milionów osób nadużywających alkoholu w USA, około 4,6 miliona (prawie jedna trzecia) to kobiety. Choroba może i jest taka sama, ale istnieje wiele różnic między mężczyznami i kobietami jeśli chodzi o jej przyczyny i objawy. Wydaje się, że powinno to w sposób naturalny doprowadzić do opracowania różnych strategii terapii dla tych płci, ale nic z tego. Pomimo dowodów na to, że kobiety uzależnione od alkoholu różnią się od mężczyzn pod wieloma względami – od metabolizmu alkoholu przez organizm do konsekwencji psychologicznych i odbioru społecznego, wciąż są one często kwadratowymi kołkami wciskanymi w okrągły otwór. Terapia, jedna dla wszystkich, skutkuje niestety słabymi wynikami leczenia.

Kobiety biochemicznie inaczej reagują na alkohol. Jest on lepiej rozpuszczalny w wodzie niż w tłuszczu. Ciało kobiety zawiera więcej tkanki tłuszczowej niż ciało mężczyzny o tej samej masie, więc kobiety po wypiciu tej samej ilości alkoholu mają we krwi wyższy jego poziom. Panie wytwarzają również mniejsze ilości dehydrogenazy alkoholowej, enzymu wątrobowego, który rozkłada alkohol, co również zwiększa stężenie alkoholu w ich organizmach.

Co płeć ma z tym Wspólnego?

Zasadniczo kobiety doświadczają znacznie większych szkód spowodowanych alkoholem niż mężczyźni. U alkoholiczek śmiertelność jest od 50 do 100% wyższa w porównaniu z alkoholikami. Więcej ich umiera z powodu samobójstw, wypadków, zaburzeń krążenia i marskości wątroby. Kobiety są znacznie bardziej podatne na uszkodzenie funkcji kognitywnych (poznawczych), choć, co nie nikogo nie dziwi, przedstawiciele obu płci nadużywający alkoholu, wypadali w testach znacznie gorzej niż osoby niepijące. Badania porównujące skutki uzależnienia od alkoholu u kobiet i mężczyzn pokazują jednak, że chociaż panie nie piją tak dużo ani aż tak długo, jak mężczyźni, są narażone na większe niebezpieczeństwa.

Kobiety, alkoholiczki stają przed większymi wyzwaniami, nie tylko fizycznymi, ale także psychologicznymi. Wszyscy alkoholicy doświadczają piętna społecznego związanego z tą chorobą, ale szczególnie kobiety są moralnie potępiane za odchodzenie od swych ról społecznych, w domyśle, jako opiekunek domowego ogniska. Rozdział „Do żon” w Wielkiej Księdze (co prawda, okropnie seksistowski, anachroniczny, współcześnie nie do zaakceptowania, dop. tłum.) mówi o tym jak żona powinna postępować z mężem alkoholikiem. Ale co z alkoholiczkami, jak im pomóc? Kobiety uzależnione są często przedstawiane w książkach i filmach jako osoby rozwiązłe seksualnie, godne potępienia.

Szacuje się, że od 30% do 80% uzależnionych od alkoholu kobiet było ofiarami różnorakich nadużyć seksualnych w dzieciństwie. Chociaż nie ma definitywnie potwierdzonego związku między wykorzystywaniem seksualnym, a późniejszym alkoholizmem, implikacje są oczywiste. U wielu osób (dotyczy to obu płci), które doświadczyły przemocy seksualnej, fizycznej lub emocjonalnej, rozwija się zespół stresu pourazowego (PTSD). Używanie alkoholu czy innych substancji zmieniających nastrój jest próbą samoleczenia objawów tego zaburzenia.

Co płeć ma z tym Wspólnego?

Wstyd i poczucie winy często uniemożliwiają kobietom podjęcie leczenia. Nie ujawniają faktu swojej choroby z obawy, że zostaną upokorzone lub skrzywdzone. Jeśli kobieta jest głównym opiekunem nieletnich dzieci, może potrzebować pomocy w zakresie opieki nad nimi, aby móc się leczyć. Ponadto, często boją się, że ujawniając swój alkoholizm, mogą doprowadzić do odebrania im dzieci przez system prawny.

Przepisy obowiązujące w niektórych stanach przewidują karne konsekwencje dla kobiet, które nadużywają narkotyków lub alkoholu podczas ciąży. W wielu przypadkach opóźnia to decyzje o podjęciu leczenia. Wskaźniki skuteczności terapii w przypadku kobiet są niższe niż u mężczyzn. Dlaczego?

Dyskusji na ten temat było wiele. Mówi się o potrzebie leczenia „specyficznego dla kobiet”, ale w praktyce od wielu lat nic się zmieniło.

Większość terapii odwykowych nadal opiera się na 12 Krokowym programie AA. Jest to metoda opracowana przez mężczyzn i przede wszystkim dla mężczyzn. Na szafkach, obok łóżek szpitalnych znajdziecie egzemplarz „Wielkiej księgi” Anonimowych Alkoholików. Istnieje oczywiście wiele innych programów wspierających osoby uzależnione, ale nie są tak znane jak AA. Tych innych spotkań jest znacznie mniej i osoby szukające pomocy często o nich nie wiedzą.

Co płeć ma z tym Wspólnego?

Jednym z takich programów terapeutycznych, przeznaczonych dla kobiet, jest ruch Kobiety dla Trzeźwości, zwany także Programem Nowego Życia. Założony został w 1973 r. przez doktor psychologii, Jean Kirkpatrick, trzeźwą alkoholiczkę, czerpiącą z własnych doświadczeń zdobytych przy podejmowaniu licznych prób osiągnięcia trzeźwości oraz prac Ralpha Waldo Emersona i innych pisarzy, filozofów. Pani Kirkpatrick była przekonana, że stosowane w AA pojęcie „uznania własnej bezsilności”, nie działa w przypadku kobiet, a nawet przynosi odwrotne od zamierzonych efekty. Uważała, że ​​w naszych warunkach kulturowych, kobiety są tak wychowywane, by czuły się bezsilne i ważne jest, aby wzmacniać ich poczucie wartości. Wiedziała, że ​​większość alkoholiczek cierpi z powodu niskiej samooceny i wymaga leczenia, które pomoże im odbudować pozytywny wizerunek, umożliwiając w ten sposób osiągniecie trwałej trzeźwości.

(Można powiedzieć, że jest to teza przeciwna do sugerowanej przez Billa W., który uważa że zasadniczą przyczyną alkoholizmu jest nadmiernie rozbudowane ego, a celem terapii – jego zmniejszenie, dop. tłum.)

Dr Kirkpatrick twierdziła, że uzależnione kobiety niemal zawsze mają też inne problemy, w tym depresję, samotność, nadmierne poczucie winy i te dolegliwości podsycają uzależnienie. Aby wyzdrowieć, konieczne jest odbudowanie poczucia własnej wartości, świadomości mocnych stron i pewności siebie.

Co płeć ma z tym Wspólnego?

Women For Sobriety (Kobiety dla Trzeźwości) koncentruje się na odpuszczeniu przeszłych błędów i tworzeniu lepszej, bardziej produktywnej przyszłości. Program zdecydowanie podkreśla też znaczenie wsparcia grupy.

Kluczowym elementem Nowego Programu Życia jest 13 Deklaracji – Afirmacji. Oto one: 1.Mam zagrażający życiu problem, który mnie całkowicie zdominował (Teraz zajmuję się moim życiem i chorobą, przyjmuję za nie odpowiedzialność). 2.Negatywne myśli tylko mnie niszczą(Moim pierwszym świadomym trzeźwym działaniem musi być usunięcie negatywnego myślenia z mojego życia). 3.Szczęście to nawyk, który w sobie rozwinę(Szczęście to coś co tworzymy, a nie coś na co czekamy). 4.Problemy niepokoją mnie tylko do tego stopnia, na jaki im pozwalam (Teraz lepiej rozumiem swoje problemy i nie pozwalam, by mnie przytłoczyły). 5.Jestem tym, co myślę(Jestem osobą zdolną, kompetentną, opiekuńczą i współczującą).

6.Życie może być zwyczajne lub może wspaniałe (Mogę osiągnąć wiele poprzez świadomy wysiłek). 7.Miłość może wszystko zmienić w moim życiu(Należy się o nią troszczyć). 8.Najważniejszym zadaniem w życiu jest wzrost emocjonalny i duchowy (Codziennie kreuję na nowo swoje życie, wiedząc, jakie są priorytety). 9.Przeszłość przeminęła na zawsze(Nie będę ofiarą przeszłości, jestem już nową osobą). 10.Miłość dana, wraca do nas(Nauczę się dostrzegać to, że inni mnie kochają). 11.Entuzjazm to coś co ćwiczę codziennie(Cenię sobie wszystkie chwile mojego nowego życia). 12.Jestem kompetentną kobietą i mam wiele do zaoferowania(Taka właśnie jestem i zawsze będę o tym pamiętała). 13.Odpowiadam za siebie i za swoje czyny(Jestem odpowiedzialna za mój umysł, moje myśli i moje życie.

Co płeć ma z tym Wspólnego?

Koncepcja przedstawiona przez dr Kirkpatrick jest pod wieloma względami podobna do, znanej w psychologii, terapii poznawczo – behawioralnej, bo Dr Kirkpatrick zauważyła, że działania i przekonania są następstwem naszego myślenia. Kiedy była w stanie świadomie zmienić negatywne przekonania o sobie na bardziej pozytywne i produktywne, odkryła, że ​​może pozostać trzeźwa. Women For Sobriety stara się wspierać i zachęcać alkoholiczki do wykorzystywania własnych sił i zdolności do pozytywnych zmian – zamiast wzmacniać, pozbawiony pozytywnej mocy, stereotyp bezsilności.

Wprowadzono już pewne zmiany w leczeniu uzależnionych kobiet (w USA); na przykład: tworzone są grupy jednopłciowe i dobierani są do nich terapeuci o specyficznych kwalifikacjach. To jednak dopiero początek; należy zrobić znacznie więcej, aby usunąć piętno związane z byciem kobietą, alkoholiczką i odpowiednio reagować na jej potrzeby.

Tłumaczenie za zgodą administratora strony AA Agnostica.

Co płeć ma z tym Wspólnego?

Autorka: Regina Walker jest pisarką, fotografką i psychoterapeutką. Jest również redaktorem działu magazynu Revolution. Mieszka w Nowym Jorku. Napisała wiele artykułów publikowanych, m. in. na portalu The Fix.

Co płeć ma z tym Wspólnego? Przeczytaj też inne artykuły na tej stronie, lub w wersji angielskiej na AAAgnostica.

Wspomniany w tekście Ralph Waldo Emerson to: (ur. 25 maja 1803, zm. 27 kwietnia 1882) – amerykański poeta i eseista, jeden z najbardziej wpływowych myślicieli i pisarzy XIX wieku, zwolennik demokratycznego egalitaryzmu; uważany za filozofa idealizmu, bo twórczo kontynuował idealistyczne wizje stosunku między człowiekiem a Absolutem Platona, św. Augustyna i George’a Berkeleya. Autor mowy Uczony amerykański nazywanej „intelektualną deklaracją niepodległości”. Od 1836 związany z bostońskim Klubem Transcendentalistów. Przedstawiciel romantyzmu w poezji amerykańskiej.

Tradycyjnie nazywany mędrcem z Concord, a przez Adama Mickiewicza określany mianem Sokratesa amerykańskiego. Pod względem wpływu i głoszonych postulatów porównywany często do Fryderyka Nietzschego (wcześniej od niemieckiego filozofa wprowadził pojęcie „śmierci Boga”), twórca tzw. filozofii życia oraz główny inspirator późniejszych kierunków filozoficznych takich jak pragmatyzm Williama Jamesa, intuicjonizm Henriego Bergsona czy XX-wieczny egzystencjalizm. Jego wpływ stał się widoczny również w poezji amerykańskiej tak znaczących autorów jak Walt Whitman czy Allen Ginsberg. (dop. tłumacza, za Wikipedia)